محمود معینی

شصت و هشتمین شب شعر طنز شکرخند، با تاخیر شروع شد و از آنجا که درهای سالن هم باز نشده بود، ملت برای دقایقی طولانی پشت در منتظر ماندند. در نهایت با همصدا شدن و رساندن فریاد اعتراض خود به گوش مسئولان، به خواسته برحق خود که ورود به سالن بود، رسیدند و روی صندلی ها مستقر شدند. رضا رفیع که به تنهایی سکاندار این جلسه بود، خواست برای شروع، از یک خانم برای شعرخوانی دعوت کند و به دلیل عدم حضور معصومه پاکروان، فرصت به ارمغان زمان فشمی رسید که روی سن برود.

خدا شاکی ام من از این جبر جغرافیایی
یکی اهل قطب جنوب و یکی استوایی
سر فرصت و با کمال توان و توجه
تو می آفرینی سوییسی و اسپانیایی
و یک وقت بی صبر و بی حوصله می نشینی
که می آفرینی تو ایرانی و آنگولایی
پر از شهر خوب و قشنگ است دنیای فانی
تو باید مرا عدل در ناف تهران بزایی؟!...

رضا رفیع گفت: یکی پیامک داده و سوالی فلسفی پرسیده که به راستی چرا اصحاب کهف، وقتی توی غار می رفتند، یک زن با خودشان نبردند؟! سپس در همان حال که محمدرضا گلزار را برای شعرخوانی فرا می خواند، آرزو کرد که روزی در این محافل، امثال مهناز افشار را هم داشته باشیم!

با قیمت موز و انبه سر می برند
امروز نشد، سه شنبه سر می برند
قداره و چاقو و قمه کهنه شده
با  تکنولوژی پنبه سر می برند!

رضا رفیع چند پیامک خواند:
این قدر بدم می آید از این هایی که دماغ می خرند و چسبش را نمی کَنَند!
یک ضرب المثل ایرانی هست که... هیچی نمی گوید، فقط زل می زند توی چشم هایت!!
مسئولین محترم کشوری! باز همین که «مای کامپیوتر» و « کنترل پنل» بدون فیلترشکن باز می شوند، دمتان گرم!!
و سپس از عباس احمدی دعوت کرد تا برای شعرخوانی روی سن برود:

بعد از تو این دل نگران می کشد مرا
صدها هزار حدس و گمان می کشد مرا
رفتی سوار بنز پسرخاله ات شدی
دارد عجیب سوزش آن می کشد مرا!
با من نمی پری به درک ضایعم نکن
جان تو طعنه دگران می کشد مرا
روزی دو نخ به عشق تو سیگار می کشم
این نیکوتین و این قطران می کشد مرا
دیگر ز کم محلی تو عقده ای شدم
این عقده می شود سرطان، می کشد مرا
بر فرض هم که سر به خیابان گذاشتم
این چشم های چشم چران می کشد مرا
این دفعه توی کوچه ببیند اگر مرا
دارم یقین که مادرتان می کشد مرا
گر لنگه کفش مادرتان هم اثر  نکرد
مامان من به زخم زبان می کشد مرا
وقتی که نیستی کشدم درد انتظار
وقتی که می رسی هیجان می کشد مرا
از این مواردی که برایت شمرده ام
آخر یکی خلاصه بدان می کشد مرا
در سر اگرچه شوق وصالت نمانده است
عشق تو در دل است و همان می کشد مرا!

آقای شهرک، بعد از حضور پشت تریبون، با اشاره به پشت در ماندن مردم پیش از شروع جلسه، خطاب به رضارفیع گفت: بازار شکرخند به اندازه کافی گرم هست، با بستن در بازارگرمی نکن آقارضا! رفیع پاسخ داد: بله، من هم دوست داشتم در را باز کنند، اما ظاهرا ما از دوران «صفویه» به صف و انتظار عادت کرده ایم! کاش همین فریاد اعتراضی موثر را مردم در مواجهه با گرانی هم انجام بدهند!

ایمان افاضلی در توضیح شعرش گفت: من با آقای بهمنی شوخی کرده ام، البته استاد بهمنی نه، رییس بانک مرکزی!

بهمن خراب شد سر من جان بهمنی
اقرار کن که با دگران بهتر از منی!

در بخش عکس و مکث این ماه، به چند مورد تغییر کاربری به منظور دور زدن تحریم ها پرداخته شد، مثلا استفاده از یخچال ازکار افتاده به جای جاکفشی! در اینجا به شرح بعضی دیگر از تصاویر پخش شده می پردازیم:

* نوشته ای روی در یک مغازه با این شرح: به زودی در این مکان، یک چیزی راه اندازی می شود!
* کارت عروسی با جمله« پ نه پ گفتیم و عشق آغاز شد» و جمله پشت وانت: یاعلی گفتیم و قسط آغاز شد!
* نوشته متاثرکننده ای روی دیوار به این شرح: تعداد 5 عدد کلیه کارکنان کارخانه لوله خوزستان به فروش می رسد.
یک نفر از بین جمعیت گفت: حتما مربوط به وال استریت است!!
* امر به معروف و نهی از منکر به بدترین شکل از طریق جمله«مرگ بر بدحجاب». این تصویر، با توضیح رضا رفیع در باب این که نباید بر کسی که عقیده اش، مخالف ماست، مرگ بفرستیم، و سپس با کف زدن تایید آمیز جمعیت که اولینشان خود ما بودیم، همراه شد.* تابلوی جالب مغازه: ضایعات عدالت!(خریدار مس، برنج و غیره)
* ماشین پلیسی که از قفل فرمان استفاده کرده بود!
* تیتر روزنامه: احمدی نژاد: برای مشکلات اقتصادی مردم اروپا ناراحتم.
* جمله پشت وانت: خاک تو سرت روزگار!
* جمله های تضرع آمیز دانشجویی در پایان برگه امتحانی: استاد می دونم خسته ای داری برگه صحیح می کنی، وایسا یه چیز بگم بخندی: تو رو خدا به من نمره بدین(دکتر شریعتی بعد از امتحان زبان)!

رضا رفیع توضیحی داد درباره این نوع مقبول از شوخی با بزرگان که شخصیت آنها را نشانه نمی گیرند، بلکه به شوخی با این واقعیت می پردازند که هرکسی هرجا کم می آورد یا نام گوینده جمله ای را نمی داند، آن را به یکی از این عزیزان نسبت می دهد که البته کار درستی نیست.

در این جلسه فهمیدیم که خواهران پاکروان، برادری به نام علیرضا هم دارند که مثل خودشان طنز می نویسد، گویی ژن طنز را همه آنها در خونشان دارند و گویی مشکل همه شان هم این است که مجرد مانده اند و در این مورد به پدر و مادرشان غبطه می خورند!

هیچ کس تنها نیست، همه همرا دارن
نه یکی نه دوتا، چن تا چن تا دارن!
پس چرا من تنهام؟ هیشکی همراهم نیست
دائم حالا پیشکش، اعتباری هم نیست!
هرچقد من تنهام، پدرم فعاله
هردفه می گیرم خطشو، اشغاله!
یه دفه از گوشیش شماره برداشتم
زنگ زدم گفت بله؟ گوشی رو گذاشتم
پدرم این روزا تو کار  فیس بوکه
روزا رو می خوابه شبا کیفش کوکه!
تو خونه عبدالله س، توی فیس مسعوده
خیلی خیطه اوضاش، عاملش محموده( در این لحظه، حضار همچین الکی زدند زیر خنده و شاعر با تعجب گفت: محمود، دوست پدرم است، نمی دانم شما او را از کجا می شناسید؟!)
بانکمون زاییده چه کسی محکومه؟
همه چی آشفته اس، کی می گه آرومه؟!

رفیع گفت: کاش بابا را هم می آوردید!
- توی راه است!
- معمولا بچه توی راه است، نه بابا!

داروین می گفت انسان ها میمون های تکامل یافته اند
و من کسی را می شناسم که هنوز تکامل  نیافته!

صابر قدیمی، به عنوان «یکی از دوستان دوگانه سوز که هم در شکرخند فعال است و هم در خانه ترانه» روی سن فراخوانده شد.

موسیقی را به کل فراموش کنید
این آتش دوزخ است، خاموش کنید
در  مجلس عیش و رقص جولان ندهید
بی وقفه « نوار غزه» را گوش کنید!

خونه ما توی آپارتمانه، آپارتمانی که خیلی مامانه
همسایه هایی که همه قاطی ان، اکثرنم آدمای لاتی ان
خونه اول خونه شهینه، با 28 تا بچه توش می شینه
شهین خانم آدم راحتیه واسه خودش عمه امتیه!
بنده خدا که سنی هم نداره این همه بچه از کجا می آره؟
به احتساب من ورپریده، هردو سه ماه یه بار، سه بار زاییده!
حقوق شوهرش بخور نمیره، بچه می آره یارانه بگیره
همسایه بالایی ما حمیده، پشت تموم مردا رو خمیده
رو گردن تک تکمون سواره، از همه محله آتو داره!
فکر می کنه خونه ش یه جور معدنه، سی ساله داره خونه شو می کَنه!
آشغالاشو می ریزه تو کریدور، ماشینشو می شوره تو آسانسور
صدای ضبطشو زیاد می کنه هر غلطی دلش بخواد می کنه
دستامونو بدجوری بسته نامرد، نمی شه اعتراضی هم بهش کرد
با مدرکاش رومونو کم می کنه، می آد حیاط«بگم؟بگم؟» می کنه!
همسایه روبه روییمون جواده، دهن و چن جای دیگه ش گشاده!
صب تا غروب تو خونه شون می خوابه، آدم دس به پول نه دس به آبه
می ترسیدیم بگنده یا بمیره، آخه هف هش ساله حموم نمی ره
بچه های محله آروم آروم با همدیگه جوادو بردن حموم
روی تمام لیف و کیسه ها زرد، صابون جوادو دید حسابی کف کرد
به موش یه سیم فاز، به پاش سیم نول، یه ربع گذاشتنش تو تشت الکل!
با صابون و شامپو ستیزه کردن، جوادو آخرش یونیزه کردن!
آوردنش بیرون مث جنازه، تازه دیدیم بنده خدا چه نازه!
بعد حموم، جواد شکل مداد شد، شلوارشم دیگه براش گشاد شد
همسایه آخری یه خورده چیزه، چیز یعنی چیز ننه مرده چیزه!
مَرده ولی همه ش عشوه می ریزه، خودت بگیر دیگه، یه کم مریضه
پشت سرش حرف و حدیث زیاده، راه می ره با یه عالمه افاده
رفیقاشم برادر دینی ان، تصادفا البته قزوینی ان
یکی تو ذهنم داره چیزی می گه: داری دیوونه می شی، بسه دیگه
همه ش توهمه، توهم بده، فکرای کشدارتو هی کش نده
کی گفته خونه ات تو آپارتمانه؟ آپارتمانی که خیلی مامانه؟
ببین داری توی خودت می گندی، بسه دیگه به چی داری می خندی؟
به این که دیوونه شدم می خندم، دارم به رویای خودم می خندم
خونه ما توی آپارتمانه، آپارتمانی که خیلی  مامانه!...

امین محمدی برای اثبات مالکیتش بر رباعی معروفی که این روزها اس ام اس به اس ام اس(معادل همان دهان به دهان قدیم!) نقل می شود، با خواندن آن، سخنانش را آغازید:

با نصف جهان، دشمن خونی هستیم
با عده کم رفیق جونی هستیم
هر دوره و هرساله در این سی ساله
در مقطع حساس کنونی هستیم!

رفیع در پاسخ به ابراز علاقه شاعر بر داشتن سند منگوله دار این شعر گفت: اتفاقا برادرهایی آمده بودند و از من می پرسیدند این شعر مال کی است!

از آسمون می باره، تو این مقطع حسّاس                       
هرچی غم و فشاره، تو این مقطع حسّاس
بس که شنیدیم ماها، ورد زبون همه‌س                      
تو خونه، تو اداره، تو این مقطع حسّاس
تو روزنامه، تو سایتا، تو مدرسه، مغازه                        
بی حدّ و بی‌شماره، تو این مقطع حسّاس
مدیرامون که می گن: این همه تحریم غرب                   
هیچ اثری نداره، تو این مقطع حسّاس
شک ندارم راس می گن، نمی گم این صحبتا                   
ادّعا یا شعاره، تو این مقطع حسّاس
ریال ما که عالی، هرچی که ما می‌کشیم                     
زیر سر دلاره، تو این مقطع حسّاس
چرا محل می ذارین، ترسی نداره آخه                          
یه مشت کاغذ پاره، تو این مقطع حسّاس!
می خواد بره مسترا(ح)، اِشغاله، داد می زنه                      
فشار و اضطراره، تو این مقطع حسّاس
سخت‌ترینِ کارا، تو همچنین موقعی                         
سکوت و انتظاره، تو این مقطع حسّاس
نوبت امتحان شه، حلال می شه تقلّب                        
برگه رو درمی آره، تو این مقطع حسّاس
چن(د) ماه دیگه می شه، نوبت انتخابات                     
دنبال راه چاره، تو این مقطع حسّاس
امتحان، انتخابات، ارتباطی ندارن                           
بسّه همون اشاره، تو این مقطع حسّاس
هرکی بکاره نهال، سبز می شه آخرش                      
بگین کسی نکاره، تو این مقطع حسّاس
نه مشکلی هس(ت) نه غم، نه دزدی و تورّم             
نه هیشکی تو حصاره، تو این مقطع حسّاس
حیفه خداوکیلی، جام جهانی نریم                        
با این همه ستاره، تو این مقطع حسّاس
یه بردِ توی خونه، یه هفته قبل و بعدش               
داد و هوارهواره، تو این مقطع حسّاس
نامه نوشته شخصی، جوابشو گرفته                      
جواب داده دوباره، تو این مقطع حسّاس
طبق قانون یهویی، حامی حقّ مردم                    
چقد قانونمداره تو این مقطع حسّاس
نامه‌ها رو کِش ندین، بیشتر از این هم کسی          
صداشو درنیاره، تو این مقطع حسّاس
نگین از اون اختلاس، سنگینه مبلغش، سه           
هزار هزار هزاره ، تو این مقطع حسّاس
هرچی کشیدی بالا، خب نوش جونت امّا             
این موقع فراره، ، تو این مقطع حسّاس؟
روی فساد مالی، زمینای معاون                       
هیچ کسی دس(ت) نذاره، تو این مقطع حسّاس
دیپلمات کذایی، که یادتونه؟ چون‌که                
زیادی با بخاره، تو این مقطع حسّاس
گرفتنش یه گوشه، به میله‌ای بستنش              
خلاصه تو مهاره، تو این مقطع حسّاس
دیپلماتو کش بدین، برای رد گم کنی              
هیچ اشکالی نداره، تو این مقطع حسّاس! 

عبدالجبارکاکایی، سخنانش را با ذکر مثال هایی از اسامی نامناسبی که روی تابلوی مغازه ها و خیابان ها دیده می شود، شروع کرد، مثلا جلوبندی سازی علامه حلی! یا مسیر انحرافی شیخ فضل الله نوری! رضا رفیع مثال«دل و جگر مدرس» را اضافه و این گونه نامگذاری ها را تقبیح کرد.

کاکایی در ادامه به ذکر خاطره ای پرداخت: شب یلدایی به همراه دوستان شاعر با قطار قونیه به سمت مزار مولانا می رفتیم، قرار شد هرکداممان یک شعر طنز بگوییم.

رفیع: من هم بودم!
- آها... شما هم بودید!
- بله، یک چیز کوچکی بود آن گوشه... من بودم!
- خلاصه، من برای محسن وطنی شعر گفتم که از همه قدبلندتر بود. نمی دانستم روزی پسر خودم، امیرحسین، از او هم قدبلندتر می شود. امروز شعرم را به امیرحسین تقدیم می کنم.

ای قامت تو از شب یلدا درازتر!
قدت ز عرض و طول تماشا درازتر!
در آفرینش تو چه تبعیض رفته است
هم دست پهن تر شده هم پا درازتر!

سید عبدالله حسینی، همان شاعر روحانی است که به خاطر یکی از شعرهایش، پیراهن  امام خمینی را از دست خود ایشان صله گرفته است. روی سن که رفت، از رضا رفیع پرسید: داداش رضا، اگر ما مشهدی ها نبودیم ملت می توانستند این قدر بخندند؟ و جواب شنید: بله... بالاخره کسانی هستند که به قدرت می رسند و مردم را می خندانند!!

آقای حسینی در توجیه اشعارش(!) ابتدا گفت: ما مشهدی ها زن ذلیلیم و وضعیتمان فرق می کند، به خصوص که خانم من دو تا جاسوس( اشاره به  دو دخترش) هم با من فرستاده است و اگر کوچک ترین خطایی از من سر بزند، نه از شام خبری هست و نه از بعدش! رفیع تکه پرانی کرد: البته روحانیت جایی نمی خوابد که آب از زیرش برود!

روحانی طنزپرداز در حالتی بین منبر و تریبون، به ذکر نکته ظریف دیگری پرداخت: خانمی از حاج آقایی می پرسد چرا شما مردها مثل حضرت علی نیستید که تا وقتی حضرت زهرا زنده بودند، زن نگرفت؟ حاج آقا جواب می دهد چرا شما زن ها مثل حضرت زهرا نیستید که در 18 سالگی شوهرش را گذاشت و رفت؟!

روحانی اهل ذوق، مطایبه ای بین پیامبر(ص) و حضرت علی(ع) را برای اثبات شوخ طبعی آنها مثال آورد و به آیین روحانیون، به همین طریق، صلوات را هم از حضار گرفت. ماجرا از این قرار بود که پیامبر و حضرت علی، خرما می خوردند. پیامبر، هسته خرماهایی را که می خورد، یواشکی بین هسته خرماهای علی می انداخت تا معلوم نشود چقدر خرما خورده است. بعد هم گفت ای علی، شما چقدر پرخورید! حضرت علی نگاهی به هسته ها انداخت و فورا پاسخ داد: آن که خرما را با هسته می خورد، پرخورتر است!
رضا رفیع گفت: پس این اختلافات هسته ای از همان موقع هم بوده!

گفت روزی خدا به بانویی
برتو من فتح باب خواهم کرد
اینک از نزد من سه چیز بخواه
هر سه را مستجاب خواهم کرد
شرط آن این بود که شویت را
ده برابر حساب خواهم کرد
گفت : یارب سپاس می گویم
روز و شب شکر ناب خواهم کرد
گفت بانو که با اجازه کنون
هر سه را انتخاب خواهم کرد
اول آن که مرا جمالی بخش
گر چه من در نقاب خواهم کرد
گر مرا از جمال بهره دهی
دل عالم کباب خواهم کرد
گفت ای خانم این که چیزی نیست
من تو را حسن ناب خواهم کرد
شوهرت را ولی به زیبایی
یوسف خوش لعاب خواهم کرد
گفت عیبی ندارد از آن رو
که دلش را خراب خواهم کرد
گفت بانو دگر چه می خواهی
در اجابت شتاب خواهم کرد
گفت زن ای خدا مرا از غیب
ثروتی ده که آب خواهم کرد
پنج میلیون دلار می خواهم
صرف کار ثواب خواهم کرد
گفت باشد و لیک شویت را
وزن با  زر ناب خواهم کرد
ده برابر بر او دلار دهم
ثروتش بی حساب خواهم کرد
گفت یارب مرا حسادت نیست
سجده بر آن جناب خواهم کرد
گفت ای زن دگر چه خواهی خواست
که به تو فتح باب خواهم کرد
گفت یارب در آخرین خواهش
حضرتت را مجاب خواهم کرد
گر تو ام این دهی من از شکرت
از گنه اجتناب خواهم کرد
گفت یک سکته خفیف، همین!
خویشتن را چکاپ  خواهم کرد
چند روزی ز درد، من سپری
گرچه در رختخواب خواهم کرد
شوهرم در نتیجه خواهد مرد
شوهری انتخاب خواهم کرد
پول هایش به من رسد جمله
خنده بر شیخ و شاب خواهم کرد
قصه کوته جناب شوهر مرد
من ولی انقلاب خواهم کرد
من جلو رفتم و یواش به او
گفتم این قصه چاپ خواهم کرد
گفت سید اگر سکوت کنی
خمس آن را حساب خواهم کرد!

شاعر در ادامه جملاتی را به زبان اجنبی ردیف کرد که نشان می داد آنها هم برای خودشان یک پا شاعر و طنزپردازند:

Betty Botter bought some butter

But she said the butter's bitter

If I put it in my batter

It will make my batter bitter

But a bit of better butter

Will make my batter better

So she bought some better butter

Better than the bitter butter

And she put it in her batter

And her batter was not bitter

So 'twas better Betty Botter

!Bought a bit of better butter

و البته رضا رفیع، با همه این جمله ها، فقط به یاد یک عبارت افتاد:

Compresicationbord!

یا همان«کمپرسی کِی شن برد؟»! خودمان!

« مهدی استاد احمد» چند تا رباعی و دوبیتی بیشتر نخواند!:

بیماری پاییز چه دردی دارد
دردی که به آن فکر نکردی دارد
دکتر نشدی وگرنه می دانستی
پاییز بهاری است که زردی دارد!

زنا رو از رژ و ریمل بگیرین!
زده هرکس که لاک و ژل بگیرین!
باید این حکم اجرا شه وگرنه
دل ما رو یه جوری گل بگیرین!

البته این کار(همان دوبیتی و رباعی سرودن!) تخصص اصلی«عباس صادقی» هم هست:

حاجی به زمین و به زمان گیر نده
در راه خدا به آسمان گیر نده
با نیت پوشاندن کوتاهی هات
به دامن کوتاه زنان گیر نده!

هر فکر عتیقه بی گمان مردانه است
ربطش به شقیقه بی گمان مردانه است
آرایش زن، میز ِ توالت می خواست
این نوع سلیقه بی گمان مردانه است!

در منطقه خراب شهری می ریخت
جاری شده در حساب شهری می ریخت
این است حکایت من دریادل
رودی که به فاضلاب شهری می ریخت

هم دشمن جهل و بی سوادی بودی
هم صاحب اخلاق جهادی بودی
من عاشق چشم های سبزت بودم
افسوس که احمدی نژادی بودی!

هرچند که چشم دومِ نابیناست
خط های بریل، اهرم نابیناست
دیروز عصا به دست موسی بوده
امروز به دست مردم نابیناست

هی خون به دل مفتی و ملا نکنید
خودر ا تپل و خوشگل و زیبا نکنید
ای دخترکان شهر تهران لطفا
پا داخل کفش سیندرلا نکنید!

پاتیل به حج رفت، خدا رحم کند
قابیل به حج رفت، خدا رحم کند
رادارِ ابابیل نما ساخته است
با فیل به حج رفت، خدا رحم کند!

تب دوبیتی به پیشکسوتی مثل آقای بانی هم رسیده است!:

خدا را شکر حاجاتم روا شد
لباس تازه بر اندام ما شد
خدایا شاهدی در طول عمرم
فقط یک بار شلوارم دوتا شد!

حتی جمشید مقدم هم!

در شهر ونیز، یاد چشمان توام
در حال گریز، یاد چشمان توام
گفتی که تو در جهان نداری چیزی
ای بی همه چیز! یاد چشمان توام!

رضا رفیع بعد از خواندن این پیامک:« این قده بدم می آد وقتی روی آهنگ می خونم و خواننده جمله رو اشتباه می گه!»، معصومه پاکروان را برای شعرخواندن فراخواند و از او پرسید: حالا دیگر برای ما برادر رو می کنید؟! جواب شنید: آدم هر دفعه یک چیزی رو می کند!

داخل ماست، پر در آوردن
از برنجی فنر درآوردن
سمت تبریز رفتن اما بعد
توی شیراز سر در آوردن
زیر بار گرانی کالا
لحظه لحظه پدر در آوردن
از دو تا بیتِ بیخود بیخود
ناگهانی اثر در آوردن
من از اینها نمی شوم مبهوت
چون ز شهری خبر در آوردن
داخل بسته ای ز همبرگر
شصت یک کارگر درآوردن!

بعد از آن که امیرحسین کاکایی شعری را که قبلا هم در شکرخند خوانده بود، خواند، علی مظفر روی سن رفت.

مشکل مردم جهان، بینی است
یا که نه، مشکلِ جهان بینی است؟...

حسن فرازمند، شاعر نیمایی سرای ورامینی، در ابتدای حضورش بر صحنه گفت: وقتی پیشنهاد ایران را برای تفکیک جنسیتی در حج شنیدم، به یاد این شعر از ناصر محمدی افتادم که می گوید: پسر تو زواری، چقد نادونی، اومدی زیارت یا که چشم چرونی؟!

حسن یوسف این بود
که به درخواست و اصرار زلیخا دست رد زد
حسن من هم این است
که روی عشق همیشه می گذارم انگشت
و ندادم به کسی فرصت این که بدرد پیرهنم را از پشت!

***

نه به آواز خروس سحری
نه به زنگ ساعت
نه به گلبانگ اذان
اتوماتیک غم نان می کند بیدارم!

***
هم خودم هم خانه
هم ماشین و شعرم را، کتابم را
هم همه بیداری و آرام و خوابم را
بیمه کردم، بیمه مادر
- دعای شخص خالص
گو ببارد بر سرم
برف و باران حوادث!

احمد سنایی، مسئول انجمن ادبی هگمتانه(همدانی های تهران) با جملات مشکوکی مثل«به نام حضرت شاه، به نام حضرت سلطان» سخن آغاز کرد، به طوری که ما خیال کردیم ایشان تحت تاثیر سریال «حریم سلطان» در شبکه های معلوم الحال ماهواره ای است!

یک نفر زیر تابوت پدرخانمش می گفته: لااله ای والله!

آقای نیکبخت، شاعر بعدی شکرخند 68 بود، با حضور ایشان و آقای گلزار، فقط همان مهناز افشار را کم داریم!

شود آیا گره از کار همه باز شود؟
حال ناساز ضعیفان همگی ساز شود؟
ارزش پول بیاید سرجای اول
در رحمت به روی من و تو باز شود؟

رضا رفیع در بین شعرخوانی ها طبق معمول به خواندن جملات ظریف مثل این می پردازد:
از خط قرمز زبان تو نمی توان عبور کرد!

خانمی از اهالی شیراز که به گمان ما مجری رادیو بود، روی سن رفت و دیباچه گلستان را از بر و با صدایی دلنشین خواند. رفیع در همین لحظه به نکته جالبی اشاره کرد: ز گهواره تا گور حسش نبود!!

استاد محولاتی قبل از شعرخوانی، به ذکر مصیبتی در توجیه آن پرداخت!: در مجله توفیق، معمولا سربه سر مرحوم هویدا می گذاشتیم. عادتش داده بودیم، به طوری که اگر یک جلسه این کار را نمی کردیم، از دفترش زنگ می زدند و می گفتند چرا ما را فراموش کردید؟! حالا اگر رییس جمهور ما به اندازه آقای هویدا تحمل دارند، اینجا هم همین کار را می کنیم. شوخی هایی می کنیم، اما هروقت دیدند نمی توانند تحمل کنند، کافی است یک تلفن بزنند!( تا زبانمان را غلاف کنیم!)
درست در همین لحظه، صدای زنگ موبایلی بلند شد و رضا رفیع گفت: زنگ زدند بگویند بنشینید سرجایتان!!

روایتی است که هرکس نماز شب خوانَد
به صبح، چهره و سیمای او شود پرنور
به این حساب نخوانده نماز شب، هرگز
به عمر خود جناب ریاست جمهور!

گفت با ترس و لرز سربازی
با  رییسش پس از ادای سلام:
می کند چون که وضع حمل، زنم
از تو امشب مرخصی می خوام!
گفت: به به مبارک است! چه خوب!
کی پدر می شوی و شیرین کام؟
گفت سرباز: ای جناب سروان!
خواهشم را اگر دهی انجام
بعد نه ماه و نه شب و نه روز
می شود صاحب نوه، بابام!!

نگار بی وفای  لاکتابُم
چرا هی می دهی هر شو عذابُم؟
تو می دونی که مو از جن مترسُم
چرا هر نیمه شو آیی به خوابُم؟!

در پایان، اعلام شد به دلیل مقارن شدن جلسه آذرماه با ایام محرم الحرام، جلسه بعدی شکرخند، دی ماه برگزار خواهد شد. تا آن وقت، شاد و آرام باشید و شیرین کام.